|
Wpływ zaopatrzenia winorośli w wodę na dojrzewanie winogron*
Wpływ dostępności wody na procesy biochemiczne związane z dojrzewaniem winogron
W przeciwieństwie do większości roślin, zwłaszcza upraw jednorocznych, winorośle są zazwyczaj uprawiane w warunkach nieoptymalnych. Uważa się, że różne rodzaje ograniczeń środowiskowych zmniejszają wigor winorośli i plony, jednocześnie maksymalizując potencjał winiarski winogron. Wśród tych ograniczeń główną rolę w zachowaniu winorośli i składzie winogron odgrywa ograniczone zaopatrzenie w wodę. Umiarkowanie ograniczone zaopatrzenie w wodę, znane jako „deficyt wody”, ogólnie ma korzystny wpływ na jakość wina. Wyrażenia „stres wodny” należy używać wyłącznie w sytuacjach, gdy nadmierny brak wody ma negatywny wpływ na jakość winogron lub grozi śmiercią winorośli. Większość win wysokiej jakości jest produkowana na obszarach, gdzie roczne opady nie przekraczają 700-800 mm. Dowody wskazują, że wysokie opady deszczu i nadmierne nawadnianie są szkodliwe dla jakości winogron. Przed veraison woda jest przenoszona do winogron głównie przez ksylem, a między winogronami a resztą winorośli istnieją ścisłe związki hydrauliczne. Każda zmiana w zaopatrzeniu winorośli w wodę wpływa na obieg surowego soku (ksylemu), a w konsekwencji na rozwój winogron. Wynikające z tego nieodwracalne zmniejszenie wielkości winogron jest pozytywne z jakościowego punktu widzenia, ale także zmniejsza plony. W niektórych krajach klimat może wymagać kontrolowanego nawadniania winorośli w celu zrekompensowania strat wody w wyniku transpiracji. Po veraison pogorszenie krążenia ksylemu prowadzi do jednoczesnego wzrostu przepływów przez łyko. Na tym etapie łyko zapewnia główne źródło wody dla winogron. Ponieważ obieg soków łykowych nie jest bezpośrednio związany z zaopatrzeniem winorośli w wodę, wzrost winogron staje się znacznie mniej zależny od tego czynnika. Minimalne zaopatrzenie w wodę jest jednak nadal konieczne, aby biochemiczne procesy dojrzewania przebiegały normalnie. Zostało wykazane, że stres wodny powodował wzrost zawartości fenoli w soku winogronowym i skórkach, przy wyższym stężeniu proliny i niższej zawartości kwasu jabłkowego. Niewystarczające zaopatrzenie w wodę prowadzi również do wyższych stężeń związków terpenowych. I odwrotnie, obfite zaopatrzenie w wodę prowadzi do wzrostu objętości winogron, przy jednoczesnym spadku zawartości fenoli. Chociaż stężenie kwasu jest często wyższe, sok nadal ma wyższe pH. Wynika to ze wzrostu importu kwasu winowego i minerałów, zwłaszcza potasu. Modyfikowane są również związki aromatyczne, m.in. nadmiar wody nadaje winogronom Semillon silny ziołowy aromat. O ile niedobór wody nie uniemożliwia winogronom dojrzewania w stopniu zadowalającym pod względem zawartości cukru i kwasu, o tyle nadmiar wody może opóźnić proces dojrzewania i w znacznym stopniu zmienić skład chemiczny winogron. W winnicach, w których stosuje się nawadnianie, po veraisson należy je ograniczyć do minimum, aby utrzymać umiarkowany deficyt wody. Optymalną jakość uzyskuje się przy średnim lub umiarkowanym deficycie wody. Wreszcie ulewny deszcz, gdy winogrona zbliżają się do dojrzewania, prawdopodobnie spowoduje ich pęknięcie z powodu nagłego wchłonięcia wody bezpośrednio przez skórki. Zjawisko to jest mniej wyraźne w niższych temperaturach i zależy od intensywności oddychania.
Monitorowanie poziomu wody w winorośli
Badanie reakcji winorośli na różne poziomy zaopatrzenia w wodę wymaga niezawodnych, łatwych w użyciu wskaźników dostępności wody w glebie lub stanu wody w winorośli. Pierwsze badania reakcji winorośli na zaopatrzenie w wodę pod koniec lat 60. opierały się na bilansach wodnych, przeprowadzanych za pomocą wilgotnościomierza neutronowego. Sonda emitująca neutrony szybkie jest umieszczana w rurce dostępowej, która pozostaje na stałe w glebie. Neutrony są spowalniane do stanu pobudzenia termicznego, gdy spotykają się z atomami wodoru. Zdecydowana większość atomów wodoru w glebie znajduje się w cząsteczkach wody; liczba neutronów termicznych zliczonych w jednostce czasu jest zatem proporcjonalna do wilgotności gleby (wilgotność objętościowa). Zużycie wody przez winorośl między dwoma pomiarami oblicza się, odejmując drugi odczyt od pierwszego i korygując, w razie potrzeby, wszelkie opady w tym okresie. W celu uzyskania szczegółowego obrazu zaopatrzenia w wodę w glebach żwirowych w regionie Haut-Médoc wykorzystano badania wilgotnościomierzem neutronowym, gleby gliniaste w Pomerol i wapień asterialny w Saint-Emilion. Chociaż w tamtym czasie była to wysoce innowacyjna technika, miała kilka wad. Bilans wodny obliczony tą metodą nie uwzględnia poziomych dopływów wody przez glebę ani odpływów, które mogą być znaczące na winnicach nachylonych. Po pewnym czasie korzenie rozwijają się wokół kanału dostępowego i zniekształcają wyniki. Wreszcie systemy korzeniowe winorośli są często bardzo głębokie, a geologia winnicy (żwir, kamienista gleba itp.) może szczególnie utrudniać instalację rury dostępowej. Chociaż neutronowe testery wilgotności są używane w niektórych krajach Nowego Świata do kontrolowania nawadniania winnic, złożoność tej techniki uniemożliwia jej szersze zastosowanie. Wykorzystanie reflektometrii w dziedzinie czasu (TDR) do ustalenia bilansu wodnego w winnicy wiąże się z tymi samymi trudnościami. Tworzenie teoretycznego bilansu wodnego poprzez modelowanie to kolejne podejście do określania zaopatrzenia w wodę winorośli. Celem jest symulacja zapasów wody pozostających w glebie w okresie letnim na podstawie danych dotyczących wody dostępnej na początku sezonu plus opady minus straty spowodowane ewapotranspiracją. Najbardziej zaawansowany model opracowali Riou i Lebon. W tym wzorze można dokładnie określić opady i poprawnie oszacować ewapotranspirację. Główną trudnością związaną z tym podejściem jest oszacowanie zapasów wody na początku sezonu, co jest szczególnie skomplikowane ze względu na specyficzne warunki uprawy winorośli (głęboki system korzeniowy, kamienista gleba itp.). Ze względu na trudność w ocenie bilansu wodnego winorośli na podstawie pomiarów w glebie lub modelowania bardziej praktyczne wydawało się mierzenie poziomu wody w samych roślinach. Deficyt wody powoduje kilka wymiernych zmian w fizjologicznych funkcjach winorośli: wahania ciśnienia soków ksylemu, zamykanie aparatów szparkowych, spowolnienie procesu fotosyntezy itp. Kiedy roślina jest wykorzystywana jako wskaźnik własnego stanu wody, mówimy o „ wskaźniki fizjologiczne”. Wśród tych wskaźników potencjał wody liściastej jest niewątpliwie najczęściej stosowany, ponieważ jest niezawodny i łatwy do wdrożenia. Potencjał wody mierzy się, umieszczając świeżo zebraną próbkę winorośli (zwykle liść) w komorze ciśnieniowej połączonej z butlą z azotem pod ciśnieniem. Tylko łodyga liścia pozostaje poza komorą przez mały otwór. Ciśnienie w komorze jest stopniowo zwiększane i odnotowuje się ciśnienie wymagane do wytworzenia menisku soku na odciętym końcu łodygi. Ciśnienie to odpowiada odwrotności potencjału wody: im wyższe ciśnienie wymagane do wytworzenia menisku na łodydze liścia, tym bardziej ujemny potencjał wody i większy deficyt wody, któremu poddana została winorośl. Istnieją trzy zastosowania pomiaru potencjału wody przy użyciu komory ciśnieniowej: potencjał liścia, podstawowy potencjał liścia i potencjał łodygi
1. Potencjał wodny liścia mierzy się na liściu pozostawionym odkrytym w słoneczny dzień. Ta wartość reprezentuje tylko potencjał wodny pojedynczego liścia. Nawet jeśli ten potencjał zależy od zaopatrzenia winorośli w wodę, znaczna zmienność między liśćmi na tej samej winorośli (np. z powodu różnej ekspozycji na słońce) prowadzi do dużego odchylenia standardowego tego pomiaru, przez co wartość jest mniej znacząca jako wskaźnik.
2. Potencjał wody w liściach przed świtem mierzy się w taki sam sposób jak potencjał wody w liściach, z wyjątkiem tego, że mierzy się go tuż przed wschodem słońca. Aparaty szparkowe zamykają się w ciemności, a potencjał wody w winorośli wraca do równowagi z potencjałem w glebie. Potencjał wodny liści przedświtu odzwierciedla dostępność wody w najbardziej wilgotnej warstwie gleby w kontakcie z systemem korzeniowym. Dlatego zapewnia bardziej stabilną wartość, która jest łatwiejsza do interpretacji niż potencjał wody liściastej mierzony w ciągu dnia. Jest jednak trudniejszy w zastosowaniu, gdyż wymaga spełnienia określonych warunków.
3. Potencjał wody w łodydze mierzy się w ciągu dnia na liściu, który był przykryty nieprzezroczystą, hermetyczną torbą przez co najmniej godzinę przed wykonaniem pomiaru. Aparaty szparkowe liści zamykają się w ciemności, a potencjał wody w liściach równoważy się z potencjałem ksylemu w łodydze. Pomiar ten daje bliskie przybliżenie zaopatrzenia w wodę całej rośliny w ciągu dnia. Pod warunkiem przestrzegania pewnych warunków (pomiar czasu i warunków pogodowych), potencjał wody w łodydze jest najdokładniejszym z trzech zastosowań komory ciśnieniowej.
Rozróżnianie izotopów węgla 13 jest kolejnym fizjologicznym wskaźnikiem zaopatrzenia w wodę. Ten izotop reprezentuje około 1% węgla w atmosferycznym CO2 i lżejszym izotopie, 12C, są preferencyjnie zaangażowane w fotosyntezę. Deficyt wody powoduje zamknięcie aparatów szparkowych przez część dnia, co spowalnia wymianę CO2 między liśćmi a atmosferą i zmniejsza dyskryminację izotopową. W tych warunkach stosunek 13C/12C (znany jako ΔC13) zbliża się do stosunku w atmosferycznym CO2. Pomiar ΔC13 w cukrach w moszczu z dojrzałych winogron (analizowany przez wyspecjalizowane laboratorium enologiczne) dostarcza wskaźnika globalnego deficytu wody, któremu poddane zostały winorośle podczas dojrzewania. ΔC13 wyraża się w ‰ w odniesieniu do wzorca. Wartości wahają się od -21 do -26‰, gdzie -21‰ oznacza znaczny deficyt wody, a -26‰ brak deficytu wody. Zaletą tego wskaźnika jest to, że nie wymaga on żadnych prac polowych poza pobraniem próbki dojrzałych winogron. Istnieje dobra korelacja między wartością ΔC13 mierzoną w moszczu a potencjałem wodnym łodygi w okresie dojrzałości.
Wpływ stanu wody na wzrost winorośli i skład dojrzałych winogron
Deficyt wody w okresie wegetacji powoduje głębokie zmiany w funkcjach fizjologicznych winorośli. Kiedy występuje deficyt wody, aparaty szparkowe pozostają zamknięte przez część dnia, coraz bardziej ograniczając fotosyntezę, gdy deficyt staje się poważniejszy. Ograniczenie zaopatrzenia w wodę ma tendencję do zatrzymywania pędów i wzrostu winogron, wpływając na winogrona, zwłaszcza przed veraison. Kiedy gleba wokół korzeni wysycha, wierzchołki korzeni wytwarzają kwas abscysynowy, hormon wspomagający dojrzewanie winogron. Ograniczenie dopływu wody do winorośli ma zarówno negatywny (ograniczenie fotosyntezy), jak i pozytywny (produkcja kwasu abscysynowego, mniejsza konkurencja o związki węgla z wierzchołków pędów i mniejsze owoce) na dojrzewanie winogron. Jeśli deficyt wody jest umiarkowany, pozytywne skutki są bardziej widoczne niż negatywne: winogrona zawierają wyższe stężenia cukrów redukujących, antocyjanów i garbników, podczas gdy zawartość kwasu jabłkowego jest niższa. Na przykład wina Saint-Emilion z rocznika 2000, kiedy nastąpił wczesny spadek potencjału wody w łodydze, są lepsze niż te z rocznika 2002. W przypadku silnego niedoboru wody fotosynteza jest zbyt mocno ograniczona i dojrzewanie może całkowicie się zatrzymać. W uprawie winorośli niezbędna jest wiedza, w jakim stopniu deficyt wody ma pozytywny wpływ na jakość oraz zlokalizowanie progu szkodliwego stresu wodnego. Odpowiedź na to pytanie zależy od rodzaju produkcji, rodzajów rozważanych substancji i plonów winorośli. Większość badań dotyczących związku między stanem wody winorośli a składem winogron dotyczyła czerwonych winogron. Powszechnie przyjmuje się, że winogrona do wina czerwonego mogą korzystać z bardziej dotkliwych niedoborów wody niż winogrona białe. W winnicy produkującej oba rodzaje win logiczne jest zatem sadzenie czerwonych odmian na glebach o mniejszych rezerwach wodnych. Wśród substancji promujących jakość czerwonego wina, akumulacja cukru osiąga maksymalne poziomy, gdy zaopatrzenie w wodę jest umiarkowanie ograniczone. Zawartość cukru w winogronach jest niższa zarówno w przypadku mniej restrykcyjnego zaopatrzenia w wodę, jak iw przypadku poważnego niedoboru wody. Zawartość antocyjanów wzrasta liniowo w tym samym zakresie niedoborów wody, osiągając maksimum, gdy stres wodny jest największy. Jakość czerwonego wina zależy bardziej od jego zawartości fenoli niż od zawartości cukru w dojrzałych winogronach, więc czerwone winogrona mogą mieć potencjał do produkcji doskonałego wina, nawet jeśli silny stres wodny obniżył poziom cukru w moszczu. Kwestii wpływu niedoborów wody na jakość nie da się rozstrzygnąć bez omówienia plonów. Ten sam deficyt wody może mieć pozytywny wpływ na jakość w winnicy przy plonach 30 hl/ha i prowadzić do zablokowania dojrzewania z katastrofalnymi skutkami przy 60 hl/ha.
Wpływ stanu wody winorośli na potencjał aromatu winogron
Przez długi czas nie można było badać ewolucji potencjału aromatu w odmianach innych niż Muscat podczas dojrzewania, ze względu na brak wiedzy na temat chemicznej natury ich aromatów i ich prekursorów aromatów. W związku z tym badanie wpływu gleby, klimatu i metod uprawy na ekspresję aromatu tych odmian mogło polegać wyłącznie na degustacji wina, a jeszcze bardziej niepewnie na degustacji winogron. Niemniej jednak winiarze wiedzą że bez nawadniania trudno jest produkować wina Sauvignon Blanc i bardziej ogólnie aromatyczne wina białe w nadmiernie gorącym lub suchym klimacie i/lub na glebach ubogich w wodę. Znajomość prekursorów aromatu winogronowego (koniugatów cysteiny i glutationu S, glikozydów) pomogła wyjaśnić wiedzę empiryczną. Stężenia prekursorów 4MMPOH koniugatu cysteiny w odmianach Bordeaux pozostają stabilne lub rosną podczas dojrzewania winogron, podczas gdy prekursory 4MMP i 3MH zmieniają się w bardziej nieregularny sposób. Te ostatnie nie podlegają dynamice akumulacji lub degradacji. Ich ewolucja zależy od koniugatu S, rodzaju gleby i klimatu. W regionie Bordeaux wczesny i intensywny niedobór wody może objawiać się podczas suchego lata na niektórych filtrujących glebach żwirowych o niskim zapasie wody. Stężenie prekursora cysteiny w winogronach podczas zbioru jest niższe niż w glebach wapiennych. W rzeczywistości te ostatnie mają większe zaopatrzenie w wodę z powodu podciągania kapilarnego z porowatych skał, zmniejszając deficyt wody dla winorośli. Chone i in. starali się uszczegółowić tę koncepcję umiarkowanego deficytu wody winorośli i jego korzystnego wpływu na potencjał aromatyczny Sauvignon Blanc. Porównano potencjały zapachowe winogron z winorośli Sauvignon Blanc narażonych na dwa poziomy deficytu wody w okresie dojrzałości: nieograniczony dopływ wody (gleba głęboka) i umiarkowany deficyt wody uzyskany poprzez przykrycie gleby wodoodporną plandeką od początku czerwca do zbiorów. Winogrona Sauvignon Blanc poddane umiarkowanemu deficytowi wody są bogatsze w prekursory cysteiny niż te, dla których zaopatrzenie w wodę nie stanowiło problemu. Umiarkowane deficyty wody występujące po veraison powodują wzrost stężenia prekursorów cysteiny. Wyniki te nie pozwalają jednak na precyzyjne określenie czasu trwania i intensywności deficytu wody, który miałby pozytywny wpływ na potencjał aromatyczny Sauvignon Blanc. Z dużym prawdopodobieństwem najkorzystniejsze umiarkowane niedobory wody to te, które pojawiają się tuż po veraison i towarzyszą im temperatury nie upalne. Dojrzewanie późne jest pod tym względem korzystniejsze niż dojrzewanie wczesne, które prowadzi do zbiorów w czasie upałów (koniec sierpnia, początek września). Inne badania potwierdziły, że wpływ na stężenie aromatów winogronowych i prekursorów aromatów może być różny w zależności od deficytu wody winorośli. Na przykład australijskie badanie wykazało, że stężenie rotundonu, związku związanego z nutami czarnego pieprzu w winach Shiraz, było niższe w winach z winogron o najwyższym poziomie deficytu wody, oszacowanym na podstawie pomiaru rozróżnialności izotopów węgla (δ13C wartości). Odwrotnie ustalono, że zawartość monoterpenów w winach Riesling z regionu Rheingau jest wyższa w winach z winorośli o większym deficycie wody.
Wpływ deficytu wody na wczesne dojrzewanie
Termin dojrzewania winogron zależy zarówno od cyklu fenologicznego, który można ocenić na podstawie daty połowy okresu dojrzewania, jak i tempa dojrzewania, obliczonego według Duteau. Wczesność cyklu fenologicznego zależy głównie od temperatury gleby, która jest związana z jej wilgotnością. Szybkość dojrzewania zależy w dużej mierze od stanu wody winorośli. Deficyt wody sprzyja szybkiemu dojrzewaniu, utrzymując małe jagody (ułatwiając w ten sposób napełnianie cukrem) i zmniejsza konkurencję między winogronami a pędami o substancje zawierające węgiel. Rysunek przedstawia przykład wpływu dostępności wody na tempo dojrzewania oraz wczesną/późną dojrzałość na trzech poletkach z bardzo różnymi glebami. Aby wyeliminować wpływ temperatury na tempo dojrzewania, daty zaznaczono na osi X jako sumę aktywnych temperatur począwszy od 1 sierpnia – każdy dzień jest reprezentowany przez średnią temperaturę − 10°C. Winorośl na glebach żwirowych i planosolu była narażona na deficyt wody, a stosunek cukrów do kwasów w miąższu szybko ewoluował w kierunku dojrzałości. Zaopatrzenie w wodę na luvisolu nie było restrykcyjne, a miąższ dojrzewał powoli. Chociaż terminy połowy sezonu veraisson były bardzo zbliżone na wszystkich poletkach, różnica w terminie dojrzewania wynosiła aż 70 stopniodni, czyli prawie siedem dni po czterech tygodniach od veraisson. Zdecydowana większość wilgotnych gleb jest chłodna i zapewnia nieograniczony dostęp do wody. Winogrona dojrzewają późno na tych glebach, ponieważ cykl fenologiczny jest opóźniony, a dojrzewanie powolne. Z tego samego powodu większość suchych gleb sprzyja wczesnemu dojrzewaniu. Istnieją wiele renomowanych posiadłości w Bordeaux, zwłaszcza w Pomerol, ale także kilka miejscowych przypadków w Saint-Emilion i Haut-Médoc, obsadzonych na glebach o wysokiej zawartości gliny. Są niezwykłe, ponieważ mają wysoką zawartość wody (a zatem są chłodne), ale nadal powodują wczesny deficyt wody w winorośli. Ten rodzaj gliny (smektyt) jest niezwykły, ponieważ zawiera duże ilości wody, ale nie jest dostępny dla winorośli. Gleby te sprzyjają wczesnemu dojrzewaniu i chociaż ze względów historycznych w Pomerol posadzono na nich Merlot, Cabernet Sauvignon doskonale dojrzewa na tym samym typie gleby w Haut-Médoc. Ten przykład pokazuje, że deficyty wody odgrywają zasadniczą rolę we wczesnym dojrzewaniu winogron i mają większy wpływ niż temperatura gleby. Wybór odmiany winorośli do określonego rodzaju gleby powinien zależeć głównie od jej sprzyjania wczesnemu dojrzewaniu, a tym samym od stanu wody.
Stan wód i efekt rocznika
Stan wód danego rocznika można ocenić obliczając bilans wodny. Tabela przedstawia stan wody kilku roczników w Bordeaux obliczony przy użyciu metody opracowanej przez Riou i Lebona. Aby wyeliminować wpływ gleby, wprowadziliśmy wartość 0 rezerw wodnych na początku sezonu, co wyjaśnia ujemne wartości bilansu wodnego. Wartości te wskazują na teoretyczny deficyt wody, odpowiadający różnicy między opadami a rzeczywistą ewapotranspiracją (przy braku regulacji aparatów szparkowych). Wszystkie bez wyjątku roczniki gorszej jakości miały tylko nieznacznie ujemny bilans wodny na koniec września (odpowiadający w przybliżeniu okresowi zbiorów). Lata, w których winorośl była narażona na znaczny deficyt wody, były wspaniałymi rocznikami. Nawet jeśli dojrzewanie może zostać zatrzymane na niektórych poletkach (zwłaszcza tych z młodymi winoroślami, tj. ogólnej utraty jakości spowodowanej deficytem wody w Bordeaux, przynajmniej w winnicach produkujących czerwone wino.
Sposoby modyfikacji zaopatrzenia w wodę w winnicy
Idealny stan wodny do produkcji winogron do produkcji wina wysokiej jakości to umiarkowany deficyt wody, rozpoczynający się na początku sezonu (przed veraison). Winogrona będą wykazywać mniejszy potencjał winiarski, jeśli winorośl w ogóle nie będzie narażona na deficyt wody, a także w przypadku silnego niedoboru wody. Utrata jakości jest znacznie częściej spowodowana obfitym zaopatrzeniem w wodę niż nadmiernym stresem wodnym, nawet jeśli jest na ogół niezauważalna. Kiedy letnie deszcze i rezerwy wody w glebie są takie, że winorośle nie cierpią regularnie na umiarkowany deficyt wody, należy zwiększyć powierzchnię liści na hektar, aby wspomóc rzeczywistą ewapotranspirację, a winorośle należy sadzić na podkładkach, które nie wykorzystują obfitości zaopatrzenie w wodę (np. Riparia Gloire de Montpellier). Jakość można również zmaksymalizować, wybierając odpowiednią odmianę winorośli (wcześniej dojrzewające czerwone lub białe odmiany winorośli). W sytuacjach, gdy nadmierny stres wodny powoduje spadek jakości niektórych roczników (bardzo suchy klimat i brak zapasów wody w glebie), możliwe jest zminimalizowanie negatywnego wpływu na winorośl poprzez dostosowanie systemu uprawy winorośli i wzrostu wegetatywnego. Najlepszym sposobem ochrony winorośli przed negatywnymi skutkami stresu wodnego jest ograniczenie plonów. Gdy plony są niskie, stosunkowo mała powierzchnia liści nie wpływa negatywnie na stosunek liści do owoców. Najbardziej rozpowszechnioną formą adaptacji do warunków suchych jest stosowanie podkładek odpornych na suszę (np. 110 Richter). Należy również zauważyć, że zmniejszenie zaopatrzenia winorośli w azot zmniejsza ich zapotrzebowanie na wodę poprzez zmniejszenie wigoru i ograniczenie powierzchni liści. W ekstremalnych warunkach plantatorzy winorośli mogą potrzebować nawadniania, jeśli zezwala na to lokalne prawo. Uważa się, że uprawa winorośli dająca opłacalne plony jest trudna, jeśli roczne opady nie przekraczają 400 mm. Wartość ta może się jednak różnić w zależności od rozkładu opadów w ciągu roku oraz zdolności gleby do zatrzymywania wody. W bardzo suchym klimacie racjonalne nawadnianie może być czynnikiem jakości, podczas gdy źle kontrolowane nawadnianie może również prowadzić do zmniejszenia potencjału winiarskiego. Nawadnianie powinno być stopniowo ograniczane, tak aby doprowadzić do umiarkowanego deficytu wody w winnicy przed veraison, przy jednoczesnym uniknięciu poważnego niedoboru wody. Monitorowanie stanu wody winorośli poprzez badanie potencjału wody w źdźbłach jest niezbędne do zapewnienia doskonałej kontroli nawadniania. Inne obiecujące metody monitorowania znajdują się obecnie w fazie eksperymentalnej. Od wielu lat koncepcja uprawy winorośli w restrykcyjnych warunkach była czysto europejska, głównie w winnicach AOC. Warto zauważyć, że pomysł ten jest wprowadzany w niektórych winnicach Nowego Świata. Australijczycy pomyślnie przetestowali dwa systemy irygacyjne, które celowo ograniczają dopływ wody do winorośli. W regulowanym nawadnianiu deficytowym (RDI) deficyt wody jest celowo powodowany po kwitnieniu poprzez zatrzymanie nawadniania na pewien czas. Ma to w szczególności na celu zmniejszenie wielkości winogron. Częściowe suszenie strefy korzeniowej (PRD) obejmuje nawadnianie obu stron każdego rzędu oddzielnie, naprzemiennie w odstępach dwutygodniowych. W ten sposób część systemu korzeniowego zawsze znajduje się w wysychającej glebie. Zaobserwowano, że ma to bardzo wyraźny wpływ na potencjał winogron do produkcji wina wysokiej jakości, prawdopodobnie częściowo dzięki syntezie większych ilości kwasu abscysynowego niż w winorośli nienarażonych na deficyt wody.
*Tłumaczenie fragmentu książki, które pozwalam sobie zamieścić, gdyż jest kluczowe dla prawidłowego zrozumienia czynników klimatyczno-fizjologicznych uprawy winorośli.
| Załączniki: |
tab.jpg [ 58.55 KiB | Przeglądane 1211 razy ]
|
rys.jpg [ 52.43 KiB | Przeglądane 1211 razy ]
|
_________________
https://www.facebook.com/profile.php?id=61567280121986
|
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
News 
Site map 
SitemapIndex 
RSS Feed 
